Silahlar çekildi, sözler yerine kurşunlar konuştu. Ahmet, bir çatışmada Ermeni aşiretinin liderini alnından vurdu. Bu, bir savaşın başlangıcıydı. Aşiret, intikam yemini etti. Bir süre sessiz kaldılar ama bu, fırtına öncesi sessizlikti. * Bir gece, kanlı bir intikam operasyonu düzenlediler. Ahmet‘in ağabeyleri birer birer katledildi. Çetin, şah damarı kesilerek öldürüldü. Mehmet, iki ağaç arasına kollarından gerilerek hedef tahtası yapıldı, kurşunlara dizildi. Ömer, sabah babası tarafından koyun ağılının yanında başı gövdesinden ayrılmış hâlde bulundu. ** O gece, gökyüzü yıldızlarla doluydu ama Ahmet’in gözleri bir tanesine takılı kalmıştı. Yıllardır içinde taşıdığı, şekilden şekle giren bir duygunun ağırlığı yavaş yavaş çözülüyordu içinde. Sırtını taş duvara yaslamış, dudaklarından dökülen kelimeler bir zamanlar susturduğu vicdanıyla yüzleşmenin habercisiydi: - “Beni sürgün edenin adı Mustafa Kemal’di… Ama bugün adını saygıyla anıyorum.” *** Boz Küheylan, adeta bir sembol… Tarihsel perspektiften Cumhuriyet’in erken dönemlerine de ışık tutan, kan ve gözyaşıyla yoğrulmuş kişisel ve toplumsal dramatik gerçek olayların ustaca kurgusal anlatımı sizi duygudan duyguya sürükleyecektir. Boz Küheylan, belki de binlerce Ahmet’in öyküsüdür!
