İnsanlığın aydınlığa yöneldiği iki yüzyıllık süreçte ütopya hedefleri olan ideolojik disiplinler gibi olmasa da olup bitenleri açıklama ve anlama gücüne sahip olabilecek ve bu hâliyle hâlâ bireyselden kolektife iyi nesne hâkimiyetinin gücünü tahkim etme imkânları olan psikanaliz, felsefe ve çeşitli sosyal bilimler tüm anlamı yok etme saldırısındaki kara deliğe direnmeye devam etmekteler. Ortaya çıkan bu kesif kötülüğü açıklama ve anlama gücü tüm şiddet, vahşet ve dehşetin içinde görünmez hale gelen iyilik ile (onun geçirdiği dönüşümler, onun zıddıyla diyalektik ilişkisi, kötülüğün reaktif tarafı, vb.) bir temas kurma umudunu bir nebze olsun canlı tutuyor. Ancak tüm bunlara karşın kötülüğü anlama ve açıklama girişimi (onu kapsama uğraşı) akıllarda şu sorunun yakıcı varlığını ortadan kaldıramıyor: yoksa kötülük doğası gereği bu şekilde kapsanamaz olan mıdır? Anlamlandırılan kötülük ile hiçbir zaman anlamlandırılamayacak olan arasında bir fark mı vardır? Psikanalizin alanından örnek verecek olursak, bir travmaya dayandırılarak açıklanan yıkıcılık ile etyolojisinde bu tür bir zarar görmüşlük olmayan ve dolayısıyla bir sebep-sonuç bağlantısıyla gerekçelendirilemeyen yıkıcılık arasındaki fark insanlığın anlam ve umutla ilişkisinde kolay giderilemeyecek bir kayıp yaratır. İnsanlığın ıstırabını azaltmaya yönelik “bilme, öğrenme, giderme” girişimlerin gücünün bittiği yerdir burası. Çağımızın ruhundaki endişe bu konudaki umut ve umutsuzluk arasındaki ince çizgide yalpalamamızdandır. Elinizde tuttuğunuz sayıdaki yazılar bu ince çizgide yürüyorlar. Gözlerini ve zihinlerini bazen anlama, bilmeye ve umuda diğer zamanlarda ise kapsanamaz olanın, simgesel düzene girmeyenin reel’liğine dikiyorlar.
