6 Mart 1991'de Bonn'da gerçekleştirilen, ABD, Fransa, Büyük Britanya ve Federal Almanya'nın SSCB ve Doğu Almanya ile masaya oturduğu, 2+4 olarak isimlendirilen toplantının konusu, Almanya'nın birleşmesi, Orta ve Doğu Avrupa'da güvenliğin sağlanmasıydı. Şüphesiz toplantının en önemli çıktısı, Batı Almanya temsilcisi Jürgen Chroborg'un ifadesiyle "NATO'yu Elbe nehrinin ötesine genişletmeyeceğiz" vaadi olmuştu. NATO'nun en etkili üyelerinden bu sözü alan SSCB, NATO 'tehdidini' topraklarından uzaklaştırdığını düşünerek Almanya'nın birleşmesine onay verdi. Fakat bu beklenti kısa sürede yerini hayal kırıklığına bırakacaktı. 1999 genişlemesi ile Doğu Avrupa'ya giren NATO, 2004'te Baltık devletleri ve Romanya başta olmak üzere 7 devleti daha bünyesine katarak kısa sürede Rusya için en temel ulusal güvenlik tehdidi haline gelecekti. 199o'lar boyunca içerde ekonomik krizler ve siyasi istikrarsızlık ile boğuşan Rusya, gücünü topladığı ilk anda NATO tehdidine karşı harekete geçti. 1993'te çerçevesini çizdiği Yakın Çevre politikasını eyleme geçirmeye yönelik adımlar attı. Nitekim eski Sovyet cumhuriyetleri olan ve Yakın Çevre'sinin ayrılmaz parçaları olarak gördüğü Gürcistan ve Ukrayna'nın NATO'ya üyeliği söz konusu olduğunda hiç olmadığı kadar etkili şekilde mukavemet göstermeye başladı. Elinizdeki bu kitap, Rusya'nın NATO tarafından 'yeni(den) çevrelenme' kaygısına karşı Gürcistan ve Ukrayna'da izlediği politikaları ele almaktadır.
