Sevgili Sen, Kim bilir kaç defa ruhunu, bedenini ve o hâlâ masum bakan gözlerinden seni aldılar… Seni sana bırakmayanlar, içinde sadece kötülüğü ile bilinen insanlar arasında ne kadar da yorulmuşsun… Hayret ediyorsun… Aşkın ve mutluluğun da olabildiği bir dünyada nasıl bu kadar acı mümkün olabilir? Aşk nasıl da sarıyor sarmaşıklar gibi… Görüyorum sende bizdensin… Anlamayanlar, anlamak istemeyenler var… Onlara rağmen elimize kalemi alıp haykıralım kâğıtlara! Lakin kâğıtlar yetmezdi şu deryâdil olmuş hislerini anlatmaya… Şimdi elinde tutuyorsun bu şifa misali kitabı… Dur ve dinle beni. Etrafına bak hangi kuşlar seni bekliyor? Hangi yapraklar senin rüzgârın ile savruluyor. Hangi güller senin kokuna sarılıyor? Sen ne istersen o olur! Arayış içinde olan insanlarız biz, neyi aradığımızı dahi bilmeden yola çıkan insanlarız. Bu hayat yolculuğunda biraz da benim sözlerime katlanır mısın? Biraz da ben şifa olmak isterim sana. Sadece sana… İnan ki aynı acıları paylaşıyoruz, birbirimizi hiç görmemiş olsak da… Ne olursa olsun hisler aynıdır. Rüzgârın ve güllerin buluştuğu nokta vardır, rüzgâr tenini okşasın, güller ise aşk diye kalbine şifa olsun…
